ΣΚΟΠΕΛΟΣ
ΠΕΠΑΡΗΘΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
Κατά τη διάρκεια των ελληνιστικών χρόνων (τέλη 4ου -1ος αι.π.Χ.), η Σκόπελος γίνεται πολλές φορές επίκεντρο στους αγώνες μεταξύ των Διαδόχων καθώς και στη διαμάχη μεταξύ Ρωμαίων και Μακεδόνων.
Στους υστεροκλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους, η Πεπάρηθος κόβει χάλκινα νομίσματα και φαίνεται ότι το εμπόριο του κρασιού , ο περίφημος πεπαρήθιος οίνος- εξακολουθεί να ακμάζει.
Αναφορά στο κρασί της Σκοπέλου υπάρχει σε διάφορες πηγές των αρχαίων χρόνων και μάλιστα ο Αριστοτέλης αναφέρεται στο περίφημο «Πεπαρήθιο οίνο» ως φημισμένο και αφροδισιακό κρασί.
Στους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους, αξίζει να σημειωθεί ότι χτίστηκαν ναοί και οχυρώσεις σε διάφορα σημεία του νησιού, από τα οποία σώζονται σημαντικά ερείπια.
Το 146 π.Χ. οι Ρωμαίοι κατακτούν τον ελλαδικό χώρο. Κατά τη διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας, η Πεπάρηθος φαίνεται ότι διατήρησε κάποια αυτοτέλεια, όπως μαρτυρούν τα χάλκινα νομίσματα που κόπηκαν εκείνη την περίοδο. Στις αρχαίες πηγές της εποχής πάντως, γίνεται ελάχιστη αναφορά στο νησί της Σκοπέλου· παρολαυτά, το όνομα Σκόπελος εμφανίστηκε πρώτη φορά στους ρωμαϊκούς χρόνους, στα κείμενα του Πτολεμαίου (τον 2ο αιώνα μ. Χ), και πιθανότητα οφείλεται στους πολλούς ύφαλους και σκοπέλους που υπάρχουν γύρω από το νησί.
Στη Σκόπελο, ο Χριστιανισμός αναπτύχθηκε και διαδόθηκε από νωρίς. Τον 4o αιώνα μ.Χ. στο νησί κυριαρχεί η μορφή του επισκόπου Ρηγίνου, που συντέλεσε στη διάδοση της νέας θρησκείας στις Β. Σποράδες.
Το 363 κατά τους διωγμούς του Ιουλιανού, ο Ρηγίνος φονεύεται και η εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο.
Ο Ρηγίνος, επίσκοπος της Σκοπέλου, τιμάται λοιπόν ως Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στις 25 Φεβρουαρίου και είναι ο προστάτης άγιος του νησιού.
